Μπορεί λίγο ως πολύ να γνωρίζουμε πόσο ωφέλιμη είναι η κίνηση, μία νέα, όμως, πιο εξελικτική προσέγγιση δίνει μία διαφορετική διάσταση σε αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Δημοσιευμένες έρευνες από γιατρούς ψυχολόγους και ανθρωπολόγους σε ομάδες ιθαγενών, όπως οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, έρχονται να προκαλέσουν την αντίληψή μας ως προς τις προδιαγραφές του σώματός μας και ως προς το τι μας κάνει πραγματικά καλό.
Για σκοπούς παρατήρησης, οι ερευνητές έζησαν σε πραγματικές συνθήκες για αρκετά χρόνια, ακριβώς όπως οι φυλές αυτές, προκειμένου να κατανοήσουν και να εμβαθύνουν στον τρόπο ζωή τους. Παρόλο που η καθημερινότητά τους είναι πολύ πιο σκληρή από τη δική μας και δύσκολα κάποιος από το Δυτικό πολιτισμό θα μπορούσε να επιβιώσει για καιρό στη ζωή των Αβορίγινων, η συνολική τους υγεία, το ανοσοποιητικό τους σύστημα και η ψυχική τους υγεία είναι μακράν σε καλύτερη κατάσταση από αυτή των κατοίκων των εκβιομηχανισμένων χωρών. Είναι ενδεικτικό ότι τα ποσοστά κατάθλιψης ανάμεσα στους ιθαγενείς Αβορίγινες είναι μηδαμινά. Συνεχίζοντας την έρευνά τους οι μελετητές διαπίστωσαν το εξής: είναι ακριβώς αυτός ο σκληρός και λίγο πιο πρωτόγονος τρόπος ζωής που τους θωρακίζει και τους κάνει συνολικά πιο υγιείς. Γιατί; Γιατί, από εξελικτικής πλευράς, το σώμα μας έχει φτιαχτεί για να ζει όπως οι Αβορίγινες, όχι όπως οι δυτικοί κάτοικοι του καναπέ.
Οι μύες, ο σκελετός μας, το νευρικό μας σύστημα, οι ορμόνες που παράγουμε και η επίδρασή τους στη συνολική λειτουργία του οργανισμού μας, όλα αυτά είναι ρυθμισμένα για να στηρίξουν τον πρώτο άνθρωπο που βρισκόταν σε κίνηση ίσως και για 15 ώρες την ημέρα. Και, όταν λέμε κίνηση, εννοούμε μεταναστεύσεις, κυνήγι και μία διαρκή και σκληρή δραστηριότητα που ήταν απαραίτητη για την επιβίωσή τους. Όλως παραδόξως, αυτές είναι οι συνθήκες για την βέλτιστη απόδοση του σώματός μας.
Η εξέλιξη του πολιτισμού, βέβαια, υπήρξε ραγδαία και ελάχιστα μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε με τους αβορίγινες και τους άλλους ιθαγενείς πληθυσμούς του πλανήτη. Όμως, η βιολογική εξέλιξη του είδους γίνεται σε πολύ πιο αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα το σώμα μας να μην έχει πλήρως προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες του δυτικού πολιτισμού και συχνά να νοσεί ή έστω να μην λειτουργεί στο μάξιμουμ της απόδοσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι επιστήμονες πρότειναν ότι movement is medicine, δηλαδή η κίνηση είναι θεραπεία και γιατρικό. Η κίνηση ως ο τρόπος να ενεργοποιήσουμε τις φυσικές λειτουργίες του οργανισμού μας, να ενισχύσουμε το ανοσοποιητικό μας, να απελευθερώσουμε αυτές τις ορμόνες που κάνουν την κατάθλιψη μία λέξη και μία έννοια άγνωστη ανάμεσα σε λαούς που, κατά τα άλλα, εμείς θεωρούμε πρωτόγονους.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι αν αθλούμαστε, αν περπατάμε και πόσο. Πιο πολύ συζητάμε για μία ουσιαστική αλλαγή στη νοοτροπία, που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε ότι η κίνηση είναι η φυσική μας θέση. Οι ώρες που περνάμε μπροστά σε οθόνες, καθισμένοι και αδρανείς, Ίσως τελικά να μπερδεύουν τον οργανισμό μας, ο οποίος είναι σε ετοιμότητα για να μπει σε δράση. Πέραν, λοιπόν από τη γενική έννοια της καλής φυσικής κατάστασης, εδώ μιλάμε για μία θεμελιώδη αντίληψη της ισορροπίας, ανάμεσα στο σώμα και στο περιβάλλον του και άρα μία επαναστατική, αλλά πολύ καλά τεκμηριωμένη αντίληψη της ευεξίας.
